(Grey) Nomads

Ons laatste verslag eindigde bij Fraser Island. Inmiddels alweer genoeg meegemaakt.

Na Fraser Island vervolgde wij onze reis verder naar boven via de oostkust. In Town of 1770 kwam de eerste explorer aan in Australie. Een mooi stuk kustlijn en veel mooie wandelingen. Wij bedachten dat je daar prima ergens gratis moest kunnen kamperen. Ergens bovenop een flinke heuvel begonnen een aantal wandelingen en was een parkeerplaats, prachtplek en ’s avonds niemand te vinden natuurlijk. Toen we daar ’s avonds weer terug kwamen om te kamperen was het ZO ontzettend donker! We zijn snel in onze auto gedoken en waren stiekem wel een beetje bang. Vraag me niet waarvoor maar we waren gewoon zo afgelegen en in het donker is alles een beetje meer eng. De volgende ochtend wel gaaf wakker worden natuurlijk op zo’n plek. De volgende dag kwamen we daar de Duitse broers weer tegen waar we mee in dezelfde groep zaten op Fraser Island. Met hun zijn we een stuk het binnenland in gereden richting Eugenella national park. Daar kan je de zeldzame platypus in het wild zien, oftwel een vogelbekdier. Het weer zat niet helemaal mee, maar we hebben de beestjes gezien. Ze zijn veel kleiner dan je zou denken, maar wel heel gaaf. Gekke diertjes! Via een flinke smalle kronkelweg door de bergen weer terug richting de kust, richting Townsville. Tussen de laatste plek aan de kust en Townsville zat meer dan 5 uur rijden (ons uitstapje naar het platypus bushkamp niet meegerekend). Wij dachten omdat daar niet perse leuke bezienswaardigheden zaten maar er was letterlijk niets te zien omdat er bijna geen bewoonde wereld was. Zo bizar dat je gewoon 5 uur moet rijden naar je volgende bestemming en dat hier helemaal niet bijzonders is. Vanaf Utrecht ben je dan in Parijs en moet je kijken waar je dan allemaal doorheen en langs gereden bent..
Eenmaal in Townsville waren we niet echt onder de indruk. Tot nu toe zijn we niet echt onder de indruk van de steden in Australie, behalve Sydney en Melbourne. Australie is vrij nieuw, dus de steden hebben weinig charme. Opzich wel jammer want een leuke stad op z’n tijd vinden wij wel leuk. Maar agh, Australie heeft genoeg andere dingen te bieden J In Townsville hebben we wel lekker een paar daagjes rondgehangen, van het mooie weer genoten. We zijn oa naar de bioscoop geweest (Jurrasic World) en de Rotary zeilclub organiseerde een zeilwedstrijd. Mensen mochten dan gratis mee als ‘crew’ om te helpen. Dit was aan het einde van de middag/begin van de avond, daardoor konden we genieten van een mooie zonsondergang vanaf zee.
Vanaf Townsville kon je met de boot naar magenetic island, dat hebben we dan ook gedaan. Een charmant eiland met ook weer veel gave wandelingen. Daar kwamen we natuurlijk weer de broers tegen, maar wij kwamen aan en zij gingen weg. Zij hadden iets meer haast omdat broer 1 bijna weer naar huis moest. Op magnetic island hebben we heerlijk vertoefd, het weer was mooi (townsville/magnetic island hebben het imago extreem veel mooi weer te hebben) We hadden gehoord dat daar rock walibi’s waren. Walibi’s die tussen de rocks leven (goh), dat wilden wij wel zien. Ze schenen heel vriendelijk te zijn. Het waren echt heel kleine beestjes die een beetje tussen de rocks door aan het springen waren, echt heel cute. De selfie met een rockwalibi staat op facebook al een tijdje J


Via een stadje dat mission beach heette zijn we daarna naar dunk island gegaan. Dit was op aanraden van een ozzy meisje die we ontmoet hadden en ook al andere leuke tips had gegeven. Dunk island was een eilandje waaraan je kon zien dat het ooit heel populair was geweest maar nu niet meer zo. Plus dat het weer niet denderend was, maakte dat het extreem rustig en eigenlijk niks te doen op dat eilandje. Stonden we daar… Stuk lopen dan maar weer. Door de bush bush kwamen we aan bij een strandje waar je schijnbaar goed kon snorkelen. Het was een grauwe dag dus we stonden niet echt te springen want je ziet toch weinig moois onder water als het licht niet goed is. Maar ja wat ga je anders doen met je snorkel spullen op een eiland. Wij toch maar dat water in. Ik, het mietje, vond het wel spannend want er was verder niemand in het water dus in mijn hoofd kunnen er dan prima haaien of iets rond zwemmen. Melissa en ik zaten een beetje te geinen in het ondiepe water. Door onze snorkels heen te praten, want o wat klinkt dat grappig. Ondertussen zaten we onze flippers aan te doen en zie ik vrij dichtbij ineens iets groots en grijs glinsteren. Ik wist niet hoe snel ik dat water uit moest rennen met 1 flipper aan en de andere pas half. Ik had bijna mijn enkels gebroken maar met mijn vlucht instinct blijkt niets mis. Melissa had echter minder haast en kwam langzaamaan het water uitgelopen (ja, die had ik gewoon achter gelaten; moet ze maar rennen) Met mijn hart in mijn keel stonden we te kijken wat dat nou in hemelsnaam geweest kon zijn. Het kon geen haai zijn, te ondiep en geen vin. Het was ook geen dolfijn, daar was het te dik voor. Inmiddels was er een stel ook aankomen lopen en die vertelden ons dat het zeer waarschijnlijk een zeekoe was. Ze waren erg jaloers want die zijn moeilijk te spotten. Een andere vrouw vertelde later dat ze een bioloog kende die een onderzoek had gedaan naar zeekoeien en via sporen ze probeerde te vinden al 2 jaar maar er nog nooit 1 had gezien. Wij gekke backpackers zien op een saaie grauwe dag gewoon een zeekoe, heel leuk, ook al was ik ontzettend geschrokken en deden mijn enkels nog steeds pijn ;-). Die avond hebben we aan het strand in onze auto geslapen. Was echt een fantastische plek weer. Heerlijk dat ‘illegaal’ kamperen hier. De mooiste plekken en dat allemaal voor kratis. Het is in principe niet illegaal als er geen bordje ‘no camping’ staat, maar soms moet je wel oppassen want elk stadje heeft een beetje andere regels.

Al vrij snel kwamen we aan in Cairns. Wat een rare stad ook weer. Het is allemaal zo aangelegd en lelijk. Maar we waren in Cairns om de Great Barrier Reef te zien natuurlijk. De ochtend van de tour regende het. Wij vet balen natuurlijk want regen tijdens het snorkelen is verre van ideaal. We baalden sowieso want in townsville was het allemaal nog lekker weer en waar het weer nog lekkerder ‘hoort’ te zijn omdat je noordelijker bent en dus dichterbij het tropische klimaat was het geen mooi weer. Gelukkig was het een flink stuk de zee op en na 2 uur varen kwamen we bij onze eerste stop waar we mochten snorkelen en was het er gewoon droog en zelfs een beetje zonnig. We hebben ook nog een tweede stop gemaakt ergens anders op de Great Barrier Reef waar we ook mochten snorkelen uiteraard. We hebben zoveel gave vissen gezien; enorm groot, heel klein, doorzichtig en kleurrijk. De reef zelf is ook heel indrukwekkend met alle kleuren en verschillende vormen. Mijn persoonlijke hoogtepunten waren wel de felblauwe zeester en de (gewoon groene) zeeschildpad.
In Cairns gingen we op zoek naar reismaatjes. Wij wilden namelijk graag de reis van Cairns naar Darwin gaan maken in onze auto. We wisten zelf niet precies wat te verwachten dus voelt het veiliger met meerdere mensen en de benzine kosten delen is ook niet verkeerd als je het over meer dan 3000 km hebt. Uiteindelijk hadden we Donna uit Engeland en Charlotte uit Frankrijk gevonden. We dachten al dat het geen topcombinatie was, maar we zouden wel zien. De ene Duitse broer had inmiddels z’n broer op het vliegtuig gezet en 2 Deense reismaatjes gevonden reden achter ons aan.
Ik vond deze roadtrip 1 van onze hoogtepunten in Australie tot nu toe. De oostkust was heel tof, maar het is duidelijk al extreem veel bezocht en dus ingesteld op toerisme. Ik had voor mijn gevoel nog steeds niet het ‘echte’ Australie gezien. Nou, tijdens deze roadtrip wel. Uren lang rijden, als maar rechtdoor. Je kan niet links, je kan niet rechts, je kan alleen maar rechtdoor. Er stond bijvoorbeeld zelfs een bord met: De volgende MacDonalds is over 110 km. Zoveel mooie natuur, echt zoals je dat kent van de foto’s. De meiden waren niet echt kletserig en wij houden daar natuurlijk wel van. Charlotte bleek minder goed Engels te kunnen dan ze zelf dacht en was niet zo geïnteresseerd in haar medemens blijkbaar. Donna moest een beetje opgewarmd worden kwamen we op een gegeven moment achter. In de auto waren ze erg rustig maar als we dan eenmaal stopten om ergens te kamperen en we een beetje gingen kokkerellen en de jongens er weer waren kwam ze wel een beetje los. We hebben op de gaafste plekken gekampeerd. 1 was zo gaaf. Stonden we gewoon op van dat rode Australische zand/grond met een paar dode planten om ons heen en in de verste verte natuurlijk niemand te bekennen. ’s Avonds moesten we een kampvuur bouwen om warm te blijven (het wordt ’s avonds blijkbaar koud in de outback) en het houdt ook gelijk de dieren weg. We hadden die avond pizza op het vuur. Er was namelijk in de middle of nowhere ineens een stad. We hadden al een wedje gelegd of er een macdonalds zou zijn of niet. Nou die was er dus, en ook een domino’s, vandaar de pizza op het vuur die avond. De jongens waren we inmiddels kwijtgeraakt want er is natuurlijk geen bereik met de telefoon en zij reden harder en meer uren op een dag. Wij deden iets rustiger aangezien er stukken waren waar elke 100 meter een dode kangaroe lag. Er rijden op deze weg tussen Cairns en Darwin zulke ontzettende grote trucks, die zijn meer dan 50 meter lang. Ze noemen ze roadtrains. Ze hebben ook enorm grote en stevige voorkant. Zo kunnen ze ’s nachts gewoon doorrijden en als ze een kangaroe raken hebben ze het amper door.
Na 4 nachten in de outback kramperen waren we inmiddels goed op elkaar ingespeeld natuurlijk. (Officieel is het geen eens outback, maar de rand van de outback) Toen we weer bij een kampeerplek aankwamen gingen de meiden hun tent opzetten en Melissa en ik op zoek naar hout. De grey nomads, zoals hier de rondreizende gepensioneerden genoemd worden, vonden dat we best bij hun kampvuur mochten komen zitten. Uhm pardon, wij maken ons eigen vuur wel ja?! Wij dus vuur maken, die mensen keken hun ogen uit. Een paar waren zelfs foto’s aan het maken van het tafereel. Het moet er ook wel grappig uit gezien hebben vier van die meiden in de bush bush die dat vuurtje zo aanhadden (echt heel makkelijk hier met al dat dorre blad maar goed). We konden niet goed wat dikkere stronken vinden maar ik had wel 1 heel dikke stronk gevonden. Die was te groot om in 1x op het vuur te gooien. We hebben een kleine bijl in de auto liggen. Alle gekke dingen die backpackers hebben wordt van gevraagd; why would you have that/buy that? It came with the car is het standaard antwoord. Maar dat terzijde. Wij hadden met dat stomme kleine ding, dat ging natuurlijk voor geen meter. 1 man zag zijn kans om eindelijk, die niet zulke hopeloze meisjes als hij dacht, te helpen en trok zijn cirkelzaag tevoorschijn en maakte even een paar mooie stronken voor ons. Wie neemt er nou een cirkelzaag mee als die zijn eigen land door gaat reizen?? Wat een grap!
Verder zijn we op weg naar Darwin nog naar hotsprings geweest, katherine gorges en op de mooiste plekken staan kamperen. Ook zijn we 2 dagen en nachten naar kakadu national park geweest wat net zo groot is als Wales. Na ruim een week kwamen we aan in Darwin. Al met al was het echt een super gave trip!!! Een week met 2 vreemden optrekken was wel vrij intens maar me uiteindelijk toch alles meegevallen nadat iedereen een beetje los kwam.


We wilden graag in de maanden juli en augustus in het noorden van Australie blijven. Dit omdat het de officiele wintermaanden van Australie zijn. Maar het noorden van Australie heeft een tropisch klimaat en daar zijn de maanden juli en augustus onderdeel van het droogseizoen. Gemiddeld iets warmer dan 30 graden en geen regen. Een goede reden dus om daar te blijven hangen. Dat betekende dat we werk moesten vinden. In Darwin aangekomen bleek dat alle backpackers van Australie ongeveer dezelfde redenatie hadden want iedereen was op zoek naar werk. Darwin staat er om bekend dat er veel gebouwd wordt en dus veel bouwvakkers nodig hebben. Omdat ze zo inefficient zijn hier hebben ze voor elk klusje een apart iemand, dus ik had bedacht dat ik dat wel kon gaan doen. Maar het gaat nooit zoals je denkt dat het gaat natuurlijk en het waren schijnbaar de rustigste bouwvakmaanden in tijden, dus ze hadden niemand nodig. Melissa en ik hadden de hoop al een beetje opgegeven en bedacht dat we maar verder moesten gaan reizen, richting de kou toen we tegen een advertentie aanliepen die vroeg om 2 meiden die wilden werken op een campground in een remote area, 3 uur bij Darwin vandaan. Prima voor ons wat dat beketend ook dat je geen geld kan uitgeven waardoor sparen super snel gaat. Die vrouw van de advertentie was een bemiddelaar tussen werkgevers en werknemers en had ergens een klein jobcentertje. Uiteindelijk is die baan het niet geworden maar heeft ze iets anders voor ons gevonden. Vanaf die week daarna konden we aan de slag in luxury wild bush eco lodge ‘bamarru plains’. Dat kwam mooi uit want dat was vanaf de dag na mn verjaardag. We hebben die week een kamer in een huis gehuurd bij 2 heel aardige jongens (1 belg die al 6 jaar in australie woonde) en even bijgekomen van de roadtrip en lekker genoten van het mooie weer in Darwin en het zwembad in de tuin.
Na mijn verjaardag zijn we naar ons werk gereden. Vanaf een bepaald punt moesten we linksaf de bush in, de manager ging ons gelukkig voor. Zo’n gave rit over de stoffige rode grond wat je van de foto’s van australie kent. Na 1,5 uur over de rode weg kwamen we aan op een heel gaaf terrein. 10 luxe houten logdes waar mensen in kunnen slapen, met uitzicht over de ‘floodplain’. 1 grote lodge waar deze mensen konden chillen, ontbijten, lunchen en avondeten. Met ook een buitengedeelte waaronder een lounge, een zwembad en spullen voor een kampvuur. Vanaf deze main lodge uitzicht over de floodplain waar buffalo’s, walibi’s, vogels en soms krokodillen zich verzamelen. Wauw! Echt zo gaaf! Alle staff hebben ergens op dit terrein (waar de gasten ons niet zien natuurlijk) een eigen grote tent met een bed en een kast erin. Groter dan m’n studentenkamer. Er is ook een staffhouse. Flink gedateerd maar verder prima. De staff bestaat uit een aantal guides die de mensen overdag meenemen op verschillende soorten tours over het enorme terrein (70 DUIZEND acres!!) dat allemaal bij bamarru plains hoort. Daarnaast 2 chefs die goddelijk kunnen koken en een aantal mensen zoals ik en Melis die housekeeping doen en serveren in de main lodge. Als je ’s ochtends over de (natuurlijk niet geasfalteerde) paden loopt en de walibi’s schieten alle kanten op, verdwijnt je eventuele ochtendhumeur als sneeuw voor de zon. Het werk zelf is best zwaar (want het is heet heet heet) en je moet goed opletten dat je niet van ’s ochtends 7:00 tot ’s avonds 22:00 werkt maar het is een heel gave ervaring. Onze Nederlandse werkmentaliteit wordt nogal op prijs gesteld hier. Voor ons gevoel werken we gewoon maar iedereen roept hier maar dat we zo hard en effectief werken. Regelmatig wordt er gevraagd: Do you ever stop? Op dit terrein is in de verste verte geen bereik voor telefoons of televisies, dat is wel een fijne ervaring. Vrij zen allemaal. Alle staff werkt 2 weken lang elke dag en heeft vervolgens een week vrij, daarna weer 2 weken werken enzovoort. Sommige gasten komen met een vliegtuigje vanaf Darwin naar het terrein gevlogen, sommigen komen zelf rijden zoals wij. Sommige gasten zijn super leuk en lief en sommigen gasten zijn wat lastiger en veeleisender. Dat was opzich te verwachten als ze 800 dollar per nacht betalen om er te verblijven. Maar ik moet zeggen dat de gemiddelde rijke stinkerd die hier komt mij alles meevalt!!



Wij hebben inmiddels onze eerste 2 weken werken erop zitten en hebben nu een week vrij. We zijn een paar dagen gaan kamperen in litchfield national park met een collega van ons. Zij is opgegroeid in Australie met een Nederlandse moeder, dus we kletsen lekker nederlands en engels door elkaar heen. Nu even een nachtje in Darwin in de beschaafde wereld. Even lekker ergens ontbijten en koffie drinken en dan morgen weer richting ons werk. Waarschijnlijk laten we het bij die 4 weken werken totaal. Maar misschien gaan we het wel 6 weken doen in totaal omdat het zo makkelijk sparen is omdat je natuurlijk niets uitgeeft daar. Who knows, we zien wel J

Nog bedankt iedereen voor de verjaardagsberichtjes. De reacties hieronder vinden we ook erg leuk, daar schrijven we het voor J

Als je wilt zien waar we werken bezoek; www.bamurruplains.com.au

Liefs Melissa en Yvette